پنج شنبه 85 اسفند 10
کیسه و الماس !
یکی گوهر فروشی ، ثروت اندوز ................................ به دست آورد الماسی دل افروز
نهادش در میان کیسه ای خُرد .......................... ببستش سخت و سوی مخزنش برد
در افکندش به صندوقی از آهن ................................ بشام اندر ، نهفت آن روز روشن
بر آن صندوق بزد قفلی ز پولاد ...................................... چراغ ایمن نمود ، از فتنه باد
ز بند و بست چون شد کیسه آگاه ................................ حساب کار خود گم کرد ناگاه
چو مهر و اشتیاق گوهری دید ..................................... ببالید و بسی خود را پسندید
نه تنها بود و می انگاشت تنهاست ....................... نه زیبا بود و می انگاشت زیباست
گمان کرد ، از غرور و سر گرانی ...................................... که بهر اوست رنج پاسبانی
بدان بیمایگی ، گردن برافراشت .............................. فروتن بود ، گر سرمایه ای داشت
ز حرف نرخ و پیغام خریدار ........................................ بوزن و قدر خویش ، افزود بسیار
بخود گفت این جهان افروزی از ماست .................. بنام ماست ، هر رمزی که اینجاست
نبود ار حکمتی در صحبت من ..................................... چه میکردم درین صندوق آهن
جمال و جاه ما ، بسیار بودست ............................. عجب رنگی درین رخسار بودست
بهای ما فزون کردند هر روز .................................... عجب رخشنده بود این بخت پیروز
مرا نقاد گردون قیمتی داد .......................................... که بستندم چنین با قفل پولاد
بدو الماس گفت ای یار خودخواه .............................. نه تنهایی ، رفیقی هست در راه
چه شد کاین چهر زیبا را ندیدی ..................................... قرین ما شدی ، ما را ندیدی
چه نسبت با جواهر ، ریسمان را .......................... چه خویشی ، ریسمان و آسمان را
نباشد خودپسندی را سرانجام ........................................ کسی دیبا نبافد با نخ خام
اگر گوهر فروش اینجا گذر داشت ............................... نه بهر کیسه ، از بهر گهر داشت
تو مشتی پنبه ، من پرورده کان ........................ تو چون شب تیره ، من صبح درخشان
چو در دامن گرفتی گوهری پاک ..................................... ترا بگرفت دست چرخ از خاک
تو پنداری ره و رسم تو نیکوست ............................. ترا همسایه نیکو بود ، ای دوست
از آن معنی ، نکردندت فراموش ........................... که داری همچو من ، جانی در آغوش
از آن کردند در کنجی نهانت .......................................... که بسپردند گنجی شایگانت
چو نقش مِی فِتد زین پرده بیرون ..................................... شود کار تو نیز آنگه دگرگون
نه اینجا مایه ای ماند ، نه سودی ............................... نه غیر از ریسمانت ، تار و پودی
صفای تن ، ز نور جان پاک است ............... چون آن بیرون شود ، این مشتی خاک است
(اعتصامی)
()
